Δεκαπέντε πινιμένοι και σαράντα σκοτωμένοι

Είναι ο έσχατος χρόνος ενός «ηλικιωμένου παιδιού» που πιέζει επιτακτικά για το χάραγμα στο χαρτί των αναμνήσεων και των πληροφοριών που κουβαλάει στους ισχνούς ώμους του οκτώ ολόκληρες δεκαετίες σχεδόν. Για μάρμαρα και μνημεία μην ψάχνετε... Είναι μια θαμμένη ιστορία χωρίς τάφο. Είναι ο φόρος τιμής στον ανώνυμο Γορτύνιο εργάτη και στους ξενομερίτες συντρόφους του που βάλανε το αίμα τους «πρώτη ύλη» για τη δημιουργία του Υδροηλεκτρικού Έργου του Λάδωνα στις αρχές της δεκαετίας του 1950. Είναι η νοσταλγία για τη χαμένη ομορφιά της καλλιεργούμενης και ανθρωποκρατούμενης φύσης που την κατάπιε η απαραίτητη για το «έργο» Λίμνη. Είναι τέλος η νοσταλγία για την αφτειασίδωτη σκληρή πραγματικότητα της εποχής και για την όμορφη γλώσσα που χάθηκε κάτω από τα μπάζα της αθηναϊκής διαλέκτου που κυριάρχησε στη ζωή μας. Είναι όλα αυτά ζυμωμένα με ένα παράπονο και έναν θυμό για εκείνα που δεν κάναμε τόσον καιρό για να αναδείξουμε τα αποσιωπημένα γεγονότα, και λουφάξαμε στην ευημερούσα ερημιά μας. Ελπίζω όλα αυτά απαλλαγμένα από σκοπιμότητες προσωπικής ιδιοτέλειας και αυτοαθώωσης της γενιάς μου. Τόσο μπόρεσα…