Η παραμυθία των τεθλιμμένων

Α Ρ Τ Ε Μ Ι Σ

Φορούσε στεφάνι στα μαλλιά

μαλλιά βουτηγμένα στο αίμα που δεν πρόφτασε να χυθεί

μαλλιά του ήλιου κύματα

και το στόμα

σφραγισμένο και πικρό

στο όνομα του πατέρα θα πίνω νερό μέχρι να γίνω ελάφι

κι αν δεν με σώσει η γλυκιά θεά

κύμα θα γίνω κι άνεμος να πνίγω τους ναυτικούς του κόσμου όλου

κοιμήσου, ελάφι μου

κοιμήσου τον θάνατό σου

Μ Α Ρ Ι Α

Ακουμπώ τη δίψα μου στα πόδια σου

με τη σιγουριά του πιστού που σκύβει στο προσκύνημα

της παρθένου κλαίγοντας και γελώντας μαζί

προσφέροντας το λαιμό του όπως ένα λουλούδι