Ότι λιχουδέψει ο άγιος

Ό χρόνος τρέχει και οι μνήμες χάνονται πίσω μας. Ο 20ος αιώνας που αποχαιρετήσαμε, υπήρξε ο αιώνας της ταχύτητας, της εξέλιξης του ανθρώπου, αλλά και των εργοστασίων, των βιομηχανιών, του ταχυφαγείου, των γρήγορων λύσεων, της μαζικής παραγωγής και κατανάλωσης προϊόντων κάθε μορφής. Τα γρήγορα προσπεράσματα, η έλλειψη χρόνου, οι πρόχειρες λύσεις διατροφής και κατ’ επέκταση γρήγοροι τρόποι παρασκευής τροφίμων κάθε μορφής έκαναν τους ανθρώπους αντικοινωνικούς, μοναχικούς, εσωστρεφείς… ή επιδεικτικούς και ξιπασμένους. Η ταχύτητα λοιπόν, σήμανε το τέλος της ελληνικής παραδοσιακής κουζίνας, του μαγειρειού, του οικογενειακού τραπεζιού και της παρασκευής τροφίμων. Σήμερα, στην ανατολή του 21ου σχεδόν τίποτα δεν παρασκευάζεται στο σπίτι. Είναι φαντάζομαι ωραίο να ξέρεις το πώς κάποτε γίνονταν από το χέρι της νοικοκυράς όλα, αλλά και το γιατί! Έχοντας σπουδάσει δραματική τέχνη και δραματοθεραπεία και με εμπειρία για περισσότερο από δύο δεκαετίες στη θεατρολογία και ψυχοδραματο- θεραπεία, η έκφραση του ανθρώπου αλλά και η ψυχοθεραπεία μέσα από την τέχνη και τον εκδραματισμό ήταν πάντα για μένα στο προσκήνιο. Η έκφραση αυτή είναι βαθιά συνδεδεμένη με τις λαϊκές παραδόσεις και τον ελληνικό πολιτισμό, όπως απεικονίζεται μέσα από τα έθιμα, τις λαογραφίες και συνταγές των προγόνων μας. Η συλλογή των εθίμων αυτών υπήρξε για μένα πόλος διανοητικής έλξης και έτσι αποτέλεσαν τον σκοπό της έρευνάς μου όπως διατυπώνεται μέσα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου.