Προσωπογραφία

Στον εικο­στό πρώ­το αιώ­να, η επι­θυ­μία για κοι­νο­ποί­η­ση προ­σω­πι­κών στιγ­μών κερ­δί­ζει συ­νε­χώς έδα­φος, υπερ­βαί­νο­ντας, πολ­λές φο­ρές, την επι­θυ­μία για δι­α­σφά­λι­ση της ιδι­ω­τι­κό­τη­τας που χα­ρα­κτή­ρι­ζε πα­λαι­ό­τε­ρες επο­χές. Η ναρ­κισ­σι­στι­κή αυτο­προ­βο­λή, μέ­σω των social media και της selfie φω­το­γρα­φί­ας, θα μπο­ρού­σα­με να πού­με ότι στα­δι­α­κά εξο­στρα­κί­ζει τον πα­ρα­τη­ρη­τή Big brother και κα­θί­στα­ται ο ίδι­ος, έστω και πρό­σκαι­ρα, κυ­ρί­αρ­χος της δη­μό­σι­ας εικό­νας. Η προ­σω­πο­γρα­φία λοι­πόν, χω­ρίς να έπα­ψε πο­τέ να υπάρ­χει ως καλ­λι­τε­χνι­κό είδος, επα­να­φέ­ρει ζη­τή­μα­τα απει­κό­νι­σης του εαυ­τού και του άλ­λου και θέ­τει νέα ερω­τή­μα­τα σχε­τι­κά με τον ρό­λο της ως επι­κοι­νω­νι­α­κού μέ­σου. Επο­μέ­νως, κρί­νε­ται ση­μα­ντι­κή η με­λέ­τη της έν­νοι­ας και των ειδών της προ­σω­πο­γρα­φί­ας, ανά­λο­γα με τα μέ­σα ή τα υλι­κά δη­μι­ουρ­γί­ας της, της εικα­στι­κής προ­σέγ­γι­σής της στις δι­ά­φο­ρες πε­ρι­ό­δους της Ιστο­ρί­ας της Τέ­χνης, των δι­α­φο­ρε­τι­κών μορ­φών της και των θε­μα­τι­κών που προ­κύ­πτουν από αυτές. Στο ίδιο πλαί­σιο, είναι ση­μα­ντι­κή η δι­ε­ρεύ­νη­ση του ρό­λου του καλ­λι­τέ­χνη αλ­λά και της μορ­φής ή του ρό­λου του υπο­κει­μέ­νου που εγ­γρά­φει στο τέ­χνερ­γό του. – Eυαγ­γε­λία Δι­α­μα­ντο­πού­λου