Πυρηνική στρατηγική και Μεσόγειος

Με το τραύμα των συνθηκών που οδήγησαν στο ξέσπασμα του Β΄ ΠΠ δεδομένο, την επαύριον της λήξης του, πολιτικές, διπλωματικές και στρατιωτικές ηγεσίες παγκοσμίως συνέκλιναν σε ορισμένες θεμελιώδεις διαπιστώσεις, παραδοχές και επιδιώξεις, ανεξαρτήτως της αβύσσου που τις χώριζε κατά τα άλλα. Βασικός σκοπός, ειδικά των στρατιωτικών, υπήρξε η αποφυγή της υστέρησης σε μέσα που επιβεβαιωμένα θα οδηγούσε σε πειθαναγκασμούς, αιφνιδιασμούς, εντέλει ήττες (ακόμη και αναίμακτες αρχικά) – αυτό υπήρξε το κληροδότημα της παγκόσμιας σύρραξης που έληξε το 1945. Η έλευση των ατομικών / πυρηνικών όπλων αποτέλεσε έναν ακόμη καταλυτικό παράγοντα, κατά τη μεταπολεμική εποχή. Ο Ψυχρός Πόλεμος οριοθετήθηκε από την προσπάθεια υπεροχής ή έστω εξισορρόπησης στη μονομαχία των δύο τότε Υπερδυνάμεων, των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ. Οι προϋποθέσεις της Πυρηνικής Αποτροπής, η οποία βρισκόταν στο επίκεντρο των σχεδιασμών Υψηλής Στρατηγικής τους, περιελάμβαναν Κρίσιμες Απαιτήσεις για τη λειτουργική αποτελεσματικότητά της. Η Μεσόγειος βρέθηκε στην καρδιά των σχετικών εξελίξεων, για λόγους που περιγράφονται και αναλύονται στην παρούσα μελέτη.