Το χωριό που περιμένει...

Ο Βοσπορίτης, ένας παραμυθάς γλάρος, σας καλεί να ανεβείτε στα φτερά του και να σας ταξιδέψει στην αντίπερα όχθη του Αιγαίου, στη Μικρασία… Προορισμός του, ένα χωριό σκαρφαλωμένο σε μια σειρά λόφων, ένα χωριό τόσο μοναδικό, αλλά και τόσο μόνο… Μόνο, γιατί μια απάνθρωπη συνθήκη, η υποχρεωτική ανταλλαγή των πληθυσμών 100 χρόνια πριν, του άρπαξε τους ανθρώπους του σαν να ‘ταν αποδημητικά πουλιά από την αγκαλιά του, το άδειασε, το ερήμωσε… Μοναδικό, γιατί μες στους τόπους και τις ιστορίες τους σπάνια θα βρεις έναν τόπο τόσο λαβωμένο και συγχρόνως τόσο σθεναρό, τόσο βουβό μα και τόσο ομιλητικό, τόσο άψυχο και συνάμα τόσο ζωντανό… Μες στη μακρινή διαδρομή του στο χρόνο λες κι ένα μολύβι και μία γόμα, μία γόμα και ένα μολύβι του προσθέτουν και του αφαιρούν κομμάτια του, σπίτια, σκεπές, τοίχους, ανθρώπους… Και ενώ όλα φαίνεται πως σιγά – σιγά παραδίδονται, το χωριό αντέχει ακόμα. Η καρδιά του λες κι είναι ανθρώπινη, νιώθει ,θυμάται, νοσταλγεί, χτυπά, ζει κι ελπίζει… Περήφανο στέκεται εκεί και περιμένει… Άλλες φορές χάνει λίγο την πίστη του, άλλες -τις περισσότερες- πεισμώνει και αντιστέκεται: Στον χρόνο, στη φθορά, στη λήθη… Αντιστέκεται και περιμένει… Τι περιμένει; Σε τι ελπίζει; Αξίζει να προσδοκά; Άραγε θα έρθει στο τέλος αυτό που λαχταρά;